Shkruar nga Ali Hertica

Mbi të gjitha, në sferën publike debatet filozofike shpesh përjashtohen si të papërshtatshme dhe të parëndësishme. Shtë vërtet befasuese se si rrallëherë politikanët tanë i referohen parimeve të bazuara në vlera. Ideologjitë e mëdha duket se fryhen deri në vdekje dhe partitë e ndryshme tona politike janë thuajse të gjitha në qendër. Tensioni i një numri linjash faji në kompanitë tona sigurisht që është zvogëluar. Në mënyrë të ngjashme, fakti që politikanët pëlqejnë të "veshin" pikëpamjet e tyre teknikisht dhe racionalisht mund të shpjegojnë pjesërisht këtë deficit deficitar.

Sidoqoftë, duket se ka më shumë. Frika nga konfliktet e vlerës dhe linja qendrore e shumicës së politikanëve buron në një pjesë të madhe nga shtrëngimi i butë i bazuar në parimin e asnjanësisë. Në fakt, pothuajse të gjitha partitë, një ndoshta më shumë se tjetra, përqafojnë liberalizmin. Dhe veçanërisht në mungesë të një zbatimi të nuancuar të parimit të asnjanësisë, varianti dogmatik i tij mbizotëron në debat.

Përsëri diskutimi mbi eutanazinë është shumë ilustrues këtu. Në këtë drejtim më duket se është qëndrimi ambivalent i demokratëve të krishterë. Një numër i konsiderueshëm i tyre janë (me të drejtë) të vetëdijshëm se nuk mund të imponojnë më një vizion rreptësisht kufizues ndaj një grupi të madh disidentësh. Shumë demokratë të krishterë janë në favor të lirisë së zgjedhjes së pacientit, gjithashtu dhe veçanërisht në fundin e afërt të jetës, dhe prandaj në asnjë mënyrë nuk mund të përshkruhen si anti-liberale.

Sidoqoftë, është jashtëzakonisht e vështirë për ta të shpjegojnë pse kjo autonomi nuk mund të pranohet e pakualifikuar. Ata nuk japin argumente të qarta filozofike në kuptimin që jeta është e shenjtë për ta ose dhuratë nga Zoti.Ndoshta ata e bëjnë këtë nga frika se në këndvështrimin liberal-neutral, argumente të tilla do të etiketohen si "me mend të ngushtë" ose "pak të rëndësishme" . Për më tepër, argumente të tilla do të dukeshin groteske për shumë njerëz, sepse ne mund të imagjinojmë kaq pak për koncepte të tilla. Ne gjithashtu nuk kemi mësuar (më) të flasim për të.

Ata që e deklarojnë këtë si një problem të partive dhe politikanëve të orientuar në mënyrë të qartë filozofike, i nënvlerësojnë pasojat e saj të gjera. Koncepte të tilla si liria, barazia dhe drejtësia tejkalojnë kufijtë e partive: ato formojnë themelet ideologjike të shoqërisë sonë liberale. A e kuptojmë akoma çfarë kuptimi kanë këto vlera sa herë që i vendosim ato në gojë. Dhe për më tepër siç thashë më herët, sëmundja e tillë gjithashtu zvogëlon një dozë të shëndetshme të (vetë) kritikës ndaj liberalizmit.

Kur komunikimi përmbajtësor bëhet më problematik, ka më shumë hapësirë​​për drejtësi. Ky vëzhgim vlen në veçanti për konceptimin liberal të demokracisë: ky model është me natyrë para-formale. Kjo shprehet në dy mënyra.

Në këtë mënyrë, marrëdhëniet në shoqërinë tonë po bëhen gjithnjë e më të procedurale. Në një shoqëri ku qeveria nuk lejohet të imponojë vlera te qytetarët e saj, lind një situatë në të cilën "si" (procedura) bëhet më e rëndësishme sesa "çfarë" (përmbajtja). Kjo për shkak se një qeveri e tillë rrezikon të përqendrohet shumë në pyetje në lidhje me strukturën institucionale të shoqërisë, në procedurat formale për pjesëmarrje demokratike, vendimmarrje dhe zgjidhjen e mosmarrëveshjeve. Kjo nuk shikon rezultatin e diskutimit etik, por përkundrazi në formën, procesin e të menduarit ose të vendimmarrjes së këtij diskutimi.

Më pas, marrëdhëniet midis qytetarëve dhe qeverisë karakterizohen gjithnjë e më shumë nga kultura e kërkesave. Kjo nuk më duket problem për sa i përket të drejtave themelore individuale, përkundrazi. Por pikërisht për shkak të rëndësisë së të drejtave themelore, inflacioni i ligjërimit juridik duket kaq shqetësues. Në fund të fundit, inflacioni nënkupton një zhvlerësim dhe ata që ndjekin ngjarjet politike në një farë mase gjejnë shembuj të shumtë. Unë përmend vetëm disa ato goditëse. Për shembull, të rinjtë do të kishin të drejtën e festës, të dashuruarit e kafshëve të drejtën për të mbajtur një qen, një mace apo finesë, dhe për secilin prej nesh kemi të drejtën e dembelizmit herë pas here.